Skarga na bezczynność wierzyciela

praca dyplomowa z administracji

Skarga na bezczynność wierzyciela stanowi sankcję dla jednej z podstawowych zasad postępowania egzekucyjnego, a mianowicie zasady obowiązku prowadzenia egzekucji. Istotą tej zasady jest obowiązek podejmowania przez wierzyciela czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych w przypadku, w którym zobowiązany uchyla się od wykonania ciążącego na nim obowiązku. Z kolei uchylanie się wierzyciela od podjęcia działań zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych stanowi podstawę do wniesienia skargi na jego bezczynność.

Skargę na bezczynność wierzyciela mogą wnosić dwie grupy podmiotów. Po pierwsze, ze skargą może wystąpić każdy podmiot, którego interes zarówno prawny, jak i faktyczny został naruszony w wyniku niewykonania obowiązku przez zobowiązanego. Po drugie, skargę na bezczynność wierzyciela może wnieść organ zainteresowany wykonaniem przez zobowiązanego obowiązku.

Skarga na bezczynność wierzyciela jest środkiem prawnym o charakterze dewolutywnym, bowiem organem właściwym do jego rozpatrzenia jest organ wyższego stopnia. Uprawnione podmioty mogą występować z tym środkiem do czasu podjęcia przez wierzyciela czynności zmierzających do wykonania przez zobowiązanego obowiązku. Organ wyższego stopnia rozstrzyga sprawę bezczynności wierzyciela w drodze postanowienia. W przypadku uznania skargi za uzasadnioną organ wyższego stopnia nakazuje podjęcie czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych. Natomiast, uzna skargę za nieuzasadnioną, to wydaje postanowienie o jej oddaleniu, na które służy zażalenie. Na postanowienie wydane w wyniku wniesionego zażalenia w sprawie skargi na bezczynność wierzyciela służy skarga do sądu administracyjnego.[1]

[1] T. Jędrzejewski, M. Masternak, P. Rączka, Administracyjne postępowanie egzekucyjne, Toruń 2003, s. 251.